O 5:00 obudził mnie potężny huk, który trwał i trwał. Tak zaczęła pracę największa w Europie, amerykańska baza wojskowa w Ramstein-Miesenbach!
- Huk startujących i lądujących helikopterów robił wrażenie!
Rano coś tam do zjedzenia i w drogę! Było pożegnanie z Christianem. To niezwykły człowiek z prawym charakterem. Prawdziwy romantyk, który płacił w twardej życiowej walucie solidną cenę za zrealizowanie swoich marzeń. Zostanie mi w pamięci na zawsze.
Jeszcze krótki filmik nakręcony przez niego (podesłał mi go później!) i doliną Mozeli mając po prawej i lewej stronie rzeki zbocza z winnicami docieram do Trewiru czyli jak mówią tutejsi Trier.
- Huk startujących i lądujących helikopterów robił wrażenie!
Rano coś tam do zjedzenia i w drogę! Było pożegnanie z Christianem. To niezwykły człowiek z prawym charakterem. Prawdziwy romantyk, który płacił w twardej życiowej walucie solidną cenę za zrealizowanie swoich marzeń. Zostanie mi w pamięci na zawsze.
...ale póki co przede mną było zadanie typu koza, kapusta i wilk. czyli:
- dojechać do Trewiru,
- nawiedzić Bazylikę pw. Macieja Apostoła,
- zapakować rower i wysłać go do Polski
- kupić bilet na autobus do Torunia
- znaleźć nocleg
- zjeść cokolwiek
Zanim jednak dotarłem do Trewiru wyjaśniła się sprawa huku latających helikopterów. Okazało się, że to wcale nie Amerykanie tak hałasują! Ich baza znajduje się ok. 100 km od Riol. To po prostu fruwające helikopterowe woły robocze zwinnie podlatując do kolejnych partii winnic rozsiewają środki ochrony!
Ciekawy jestem: jak tu są zbierane winogrona? Jeżeli to robią ludzie to muszą mieć zabezpieczenia alpinistyczne, bo przy tych stromiznach zboczy pracowanie bez asekuracji groziłoby śmiercią lub kalectwem.
Wcześniej pytałem się Chrystiana jak winiarze radzą sobie w przypadku takich strasznych upałów jak obecne. Podlewanie dokorzeniowe jest tutaj standardem jak się dowiedziałem. Zapewne więc zbiory odbywają się przy użyciu maszyn.
Na widok stacji ARAL zapikało mi coś tam coś tam! Było się kiedyś marketing managerem w firmie samochodowej. ARAL wtedy za swoją kwaterę główną (na początek w Polsce) obrał sobie Toruń - to i stosowne skojarzenia się ma.
Samo miasteczko Trewir okazało się co najwyżej trzypiętrowe, coś w rodzaju naszego Grudziądza. Takie zwykłe, codzienne, po prostu dla ludzi. Oddalone od kempingu TRIOLAGO o zaledwie 21 km od razu wydało mi się niezwykle sympatycznym.
Mogę tylko ubolewać, że nie dane mi było zapoznanie się z innymi zabytkami Trewiru jak Porta Nigra czy całkiem przecież spory most rzymski.
Chcę trafić do Muzeum w Katedrze, Biblioteki czy Muzeum Miejskiego! Dom karola Marksa sobie odpuszczam :-)
Mam obiecane, że przy następnej wizycie sprawdzę naocznie jak wyglądają pozostałe miejsce warte zobaczenia.
- O skarbie złotych monet też pamiętam!
- dojechać do Trewiru,
- nawiedzić Bazylikę pw. Macieja Apostoła,
- zapakować rower i wysłać go do Polski
- kupić bilet na autobus do Torunia
- znaleźć nocleg
- zjeść cokolwiek
Wcześniej pytałem się Chrystiana jak winiarze radzą sobie w przypadku takich strasznych upałów jak obecne. Podlewanie dokorzeniowe jest tutaj standardem jak się dowiedziałem. Zapewne więc zbiory odbywają się przy użyciu maszyn.
Odnotowując istnienie Ośrodka nie zabiegałem o skorzystanie z jego usług.
Samo miasteczko Trewir okazało się co najwyżej trzypiętrowe, coś w rodzaju naszego Grudziądza. Takie zwykłe, codzienne, po prostu dla ludzi. Oddalone od kempingu TRIOLAGO o zaledwie 21 km od razu wydało mi się niezwykle sympatycznym.
Znajdujące się tutaj Termy Cesarskie w Trewirze tak jak i Stare Miasto Toruń znajdują się na Liście Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.
Chcę trafić do Muzeum w Katedrze, Biblioteki czy Muzeum Miejskiego! Dom karola Marksa sobie odpuszczam :-)
Mam obiecane, że przy następnej wizycie sprawdzę naocznie jak wyglądają pozostałe miejsce warte zobaczenia.
- O skarbie złotych monet też pamiętam!
Wygodną ścieżką rowerową dotarłem do Opactwa św. Macieja, gdzie 20 Benedyktynów sprawuje posługę kapłańską w swojej parafii.
Tym sposobem dotarłem do znaczącego punktu w mojej całej pielgrzymce po Drodze św. Jakuba. To tutaj symbolicznie zakończono II Etap.
Szkoda, że dopiero po przyjeździe do domu odkryłem (przez nikogo przecież nie ukrywany!) patencik na szybkie tłumaczenia tekstów poprzez ich skanowanie. Ta prosta umiejętność - o której jeszcze wtedy nie miałem zielonego pojęcia - przysporzyłaby mi nieco wiedzy a odjęła by sporo kłopocików.
O wielcy podróżnicy! Mam nadzieję, że tym wyznaniem znakomicie polepszyłem Wasze samopoczucie :-)
(...)
Oglądałem wnętrza w pełnym przeświadczeniu, że zbyt wiele rzeczy mi umyka. Tak wskutek przemęczenia jak i braku wiedzy.
Może gdy - następnym razem - tu trafię będę miał możliwość odwiedzić to szczególne miejsce z miejscowym przewodnikiem?!
O wielcy podróżnicy! Mam nadzieję, że tym wyznaniem znakomicie polepszyłem Wasze samopoczucie :-)
Po dłuższym czasie spędzonym przy sarkofagu (po to tu przybyłem!) można było rozejrzeć się nieco po świątyni.
Wreszcie wyszedłem na poszukiwanie pieczątki do Credenciału. Sklepik przykościelny zamknięty na głucho i nikogo było się dopytać skąd by tu ją wziąć. No, nie ulegało wątpliwości, że z tego miejsca to muszę pieczątkę mieć na pewno!
Jakaś przypadkowa osoba (akurat znająca angielski) poradziła mi, żeby podejść do furty klasztornej. O tym, że to miejsce jest ważne świadczył niepozorny, ledwie widoczny dzwonek i dyskretne oko kamery.
Jedno krótkie naciśnięcie i... drzwi uchyliły się wprowadzając mnie do obszernego westybulu z recepcją po prawej stronie. Musiałem kiepsko wyglądać (tak właśnie się czułem!), bo z marszu zaproponowano mi wodę.
Chwilę potem otrzymałem pieczątkę. Pani Barbara pytała a ja chętnie odpowiadałem: skąd jestem, dokąd jadę, dlaczego przerwa i to już druga… . Nie mając żadnej nadziei na pozytywną odpowiedź na wszelki wypadek zapytałem o możliwość odpoczynku.
Udzielono mi wymarzonej odpowiedzi: TAK, OCZYWIŚCIE. Jest takie miejsce gdzie pielgrzym z Polski może odpocząć. Nazywa się "Schammatdorf". Nie bardzo orientując się o co chodzi zapytałem p. Barbarę od razu o dwa dni odpoczynku (sobota / niedziela).
Chwilę potem otrzymałem pieczątkę. Pani Barbara pytała a ja chętnie odpowiadałem: skąd jestem, dokąd jadę, dlaczego przerwa i to już druga… . Nie mając żadnej nadziei na pozytywną odpowiedź na wszelki wypadek zapytałem o możliwość odpoczynku.
Zostałem poproszony abym poczekał godzinkę, bo dopiero wtedy p.Barbara kończy pracę i będzie można pozyskać klucze i przekazać mi pokój.
Później okazało się, że odpoczywałem w unikalnym miejscu jakim jest wdrożony eksperyment społeczny: wieś Schammat.
Funkcjonuje ona w ramach Trewiru, ale ma własny samorząd, własnego "małego burmistrza", przestrzenie wspólne i całe zaplecze techniczne służące do utrzymywania więzi społecznych.
- Osiedle socjalne?! Coś koło tego ale na jakim poziomie przemyśleń i realizacji!
Póki co wróciłem do bazyliki. Teraz to już bedzie zwiedzanie, przynajmniej tak myślałem.
- Osiedle socjalne?! Coś koło tego ale na jakim poziomie przemyśleń i realizacji!
Teraz to już było zwiedzanie, przynajmniej tak myślałem. Oczywiście trochę wcześniej była chwila wyciszenia z podziękowaniami za niespodziewane wsparcie.
Tak więc, było zwiedzanie świątyni. Boczne krużganki obchodziłem starannie wpatrując się w wota, rzeźby i obrazy… . Kolejny obchód (w oszołomieniu wynikającym z finiszu Drogi po niemieckim Camino) doprowadził mnie do niepozornie wyglądających schodków.
Tak więc, było zwiedzanie świątyni. Boczne krużganki obchodziłem starannie wpatrując się w wota, rzeźby i obrazy… . Kolejny obchód (w oszołomieniu wynikającym z finiszu Drogi po niemieckim Camino) doprowadził mnie do niepozornie wyglądających schodków.
I w ten sposób trafiłem do krypty grobowej której za poprzednim pobytem nawet się nie domyślałem! To właśnie tam w wielkiej kamiennej skrzyni znajdują się doczesne szczątki Apostoła, mojego imiennika i patrona.
- Był więc czas na na przeżycie spotkania ze Świętym.
(...)
- Był więc czas na na przeżycie spotkania ze Świętym.
(...)
Była tam jeszcze rozmowa z jakąś parą w średnim wieku z Danii, która nie do końca zdawała sobie sprawę z tego w jakim jest miejscu. Oprowadziłem ich.
Oni odeszli i chwilę jeszcze tam zostałem. W tej kaplicy grobowej znajdowały się jeszcze dwie inne kamienne skrzynie z pochówkami, ale póki co wtedy nie wiedziałem kogo one dotyczą.
Wychodziłem z krypty wyciszony i pod wielkim wrażeniem. Tak właśnie wyobrażałem sobie podsumowanie mojej niemieckiej części pielgrzymowania po Drodze św. Jakuba.
Jeszcze tylko było ostatnie obejście kościoła... .
...i mogłem już wyjść na świat, bo czas naglił!
Wyszedłem z bazyliki akurat gdy p. Barbara odpinała swój rower. Parę minut jazdy i skręcając ciągle w lewo dojechaliśmy do miejsca mojego noclegu.
A tam pełen luksus! Wtedy myślałem, że to jest ośrodek pielgrzymkowy, co się okazało nieścisłością jak objaśniono to wcześniej. Zastałem więc pełne wyposażenie tego Centrum Socjalnego. Sale wykładowe i sypialne, kuchnie wraz z całym zapleczem technicznym niezbędnym do funkcjonowania nie tylko Ośrodka ale i Bazyliki.
W pospiesznej rozmowie swoim obyczajem poinformowałem o tym, że nie korzystam ani z ręczników, pościeli czy jedzenia, bo wszystko to mam ze sobą.
Było serdeczne pożegnanie zakończone życzeniami dobrego wypoczynku. A potem to już standard: pranie, prysznic, zagospodarowanie się i dopiero wtedy jedzenie. W chwilę potem już mnie nie było: zapadłem w kamienny letarg przerywany wychodzeniem na górę (sypialnia była w przyziemiu) w celu dostania się do Internetu… .
Utrzymywanie porządku w każdym miejscu odpoczynku zawsze uważałem za swój święty obowiązek i to skrupulatnie przestrzegany.
W końcu nie tylko dlatego, że w Niemczech (prawie zawsze i wszędzie) obowiązuje "Ordnung muss sein" ale i dlatego, że (nie chwaląc się!) pochodzę z Pomorza, a to ma określone konsekwencje.
Wyszedłem z bazyliki akurat gdy p. Barbara odpinała swój rower. Parę minut jazdy i skręcając ciągle w lewo dojechaliśmy do miejsca mojego noclegu.
Było serdeczne pożegnanie zakończone życzeniami dobrego wypoczynku. A potem to już standard: pranie, prysznic, zagospodarowanie się i dopiero wtedy jedzenie. W chwilę potem już mnie nie było: zapadłem w kamienny letarg przerywany wychodzeniem na górę (sypialnia była w przyziemiu) w celu dostania się do Internetu… .
W końcu nie tylko dlatego, że w Niemczech (prawie zawsze i wszędzie) obowiązuje "Ordnung muss sein" ale i dlatego, że (nie chwaląc się!) pochodzę z Pomorza, a to ma określone konsekwencje.
Po wysapaniu najgorszego zmęczenia wyszedłem na miasto.
...ale ja patrząc na ten plakat zastanawiam się nad źródłami praktycznej wiedzy p. Doktora Śmierć. I mam skojarzenia... . Szkoda, że zobaczyłem ten plakat, bo na jego widok znowu nachodzą mnie ciężkie myśli.
I tutaj dotarła ta niezrozumiała dla mnie promocja adresowana do szerokich mas! Rozumiem, że lekarze, masażyści, studenci medycyny, fizjoterapeuci powinni taką ekspozycje odwiedzić.
...ale co? Że z rodziną na taką wystawę miałbym pójść?! Mój wnuk pewnie by się ze mną nie zgodził i swoim obyczajem by podsumował sprawę jasno:
- Dziadku ty jesteś starodawny!
- Dziadku ty jesteś starodawny!
Z takim to bagażem przemierzałem miasto Trewir, aby odnaleźć serwis rowerowy Hainemanna, by jutro szybko i sprawnie zapakować pojazd i migiem wysłać go do Polski.
Uczucie, że znam i lubię to miasto nie opuszczało mnie ani na chwilę.
Czasami czułem się jakbym był na Bydgoskim Przedmieściu lub w okolicach Kamienic Oficerskich na ulicy Warszawskiej.
Serwis znaleziono grubo po 18-tej.
Z przyjemnością zauważyłem mnóstwo kartonów z których jeden jutro może mi się przydać do zapakowania pojazdu.
Wracałem do Schammat spacerem zauważając po drodze to i owo.
Na wszelki wypadek zrobiłem zdjęcie filii poczty, gdzie jutro będę zdawał rower.
Jeszcze ostatnie spojrzenie na Opactwo Dominikanów...
"To jest książkomat - miejsce wymiany książek do użytku prywatnego. Stąd można wypożyczać i tu można dokładać książki, ale tylko w dobrym stanie. Żadnych śmieci czy przedmiotów z pchlego targu!
Książki nie mogą być zabierane w celu odsprzedaży. Proszę samemu nie robić tu porządków: o to dbają osoby upoważnione!"
Na ścianach znalazłem zdjęcia wioski Schammat jeszcze z czasów budowy całego osiedla.
...i w chwilę potem byłem już na miejscu.
Granola to było to co zdołałem wymyśleć jako suchy prowiant na jutrzejszą drogę powrotną autobusem Trewir - Toruń.
Bez żadnych opłat sprzedaję patencik na szybkie suszenie szczegółów garderoby długodystansowego pielgrzyma rowerowego.
Już nic więcej bym nie zapamiętał z tego dnia gdyby nie taniec POI. Za kolejnym wyjściem zobaczyłem na dużej sali (skąd łapałem zasięg internetowy) dwie dziewczyny jak dziarsko tańczą z ciężarkami.
Synchronizacja w ich tańcu wydała mi się perfekcyjna gdy one ćwiczyły i ćwiczyły! Krew w żyłach mroził mi fakt, że gdyby coś z rytmem nie zagrało to przecież można oberwać całkiem niewąsko takim odważnikiem.
- Po takiej konstatacji już "u siebie" zapadłem w nicość.
- Po takiej konstatacji już "u siebie" zapadłem w nicość.
