Requiem dla Chaty Kantora (2022)

Nic nie rozumiem z tego co się dzieje! ...ale po kolei.

Po raz pierwszy spotkałem z z nazwą Włęcz tutaj. Mówiąc "Włęcz"  nikt nie ma na myśli wioseczki (bo ona nie istnieje) tylko jedyną, znaczącą po niej pozostałość czyli Chatę Kantora.

W trzy lata później pogodnym latem wybrano się tam z okazji oddania osieckiej ścieżki rowerowej.

Wszystko zdało się wtedy być w porządku. Chata ogacona, plandeką zabezpieczona, za skromnym ale jednak płotem zdawała się być bezpieczna.

Na swój dychawiczny sposób żyła i cieszyła się swoim istnieniem na pełen regulator. Ostatni jej lokator byłby zadowolony, że miejsce pamiętane jest, że Chata nie przepadła.

Jeszcze trzy lata temu wziąłem udział w niezwykłym wydarzeniu tam się odbywającym. Panamickiewiczowskie "Dziady" tam odprawiano! Co to było za wydarzenie!

Myślałem wtedy: co za niezwykłe miejsce! Jakie wielkie szczęście, że mogłem brać udział w tym nie lukrowanym i bardzo autentycznym przedstawieniu... .

I trwał ten Włęcz we mnie uspokojony tym, że niedawno symboliczna uroczystość się tam wydarzyła. Dzwon tam symbolicznie zawieszano czego być świadkiem nie mogłem, ale duchem było się blisko i to owszem-owszem.

W gwarze codzienności stan Chaty umknął mi skutecznie, chociaż solidna relacja prasowa i wieści z witryny TAK TRZEBA były doskonale precyzyjne.

Parę dni temu w poszukiwaniu miejscowych ptaszków w tamtejsze okolice się wybrano. A co zastałem z wielkim żalem pokazuję widząc jak wśród wielu przyjaciół psy zająca zjadły... .
- I wcale nie uspokaja mnie info o tym, że obiekt wpisano tu i ówdzie. 

I tak kracząc, gorąco życzę sobie "obymsięmylił", bo a nuż to wpisanie będzie początkiem drugiego życia Chaty Kantora?
- Co niech tak się stanie!