Święty Gaj 1/2 (1805)

Rezerwat "Cisy Staropolskie im Leona Wyczółkowskiego". Co ja się o nim nasłuchałem! O tym Leonie i o tych cisach.

Kiedy wiec nadarzyła się wolna godzina natychmiast tam czmychnięto.

Przed odwiedzeniem Rezerwatu była jeszcze chwila refleksji... .

To, że w pobliżu nie było ludzi zapisano sobie na plus. W uzasadnionym przeczuciu czekających mnie niezwykłości brak odpowiedniego światła doskwierał tak bardzo, że już na wstępie twardo postanowiono; POWRÓCĘ TU! ...i - teraz gdy zwiedzanie mam już za sobą - coś mi się wydaje, że nie raz.

Zamieszczony QR - kod wspiera postanowienie, aby dziś nie epatować szczegółami uzasadniającym tezę, "jakiż to ten las jest ważny".

A dodatkowo: jeżeli ktoś nie dopatruje się w zbiorowisku starych drzew istotnej wartości to nic nie pomoże nawet śpiewanie - a choćby i najpiękniejsze - na ten temat. No bo co może być ciekawego w drzewie o nazwie CIS? No, właśnie, spróbujmy tego dociec!

Na początek uwaga techniczna: teren miejscami podmokły jest i pod kalosze się nadający. Niemniej jednak nawet miastowy w swoim półobuwiu salonowym dał radę.

Od początku rzuca się w oczy dobre zagospodarowanie terenu na potrzeby promocyjne i zwierzęce.
- Oto wynalazek genialny w swojej prostocie!

Nawet gdyby ktoś próbował się na tym odludziu zgubić to się nie da: oznaczeń przeróżnych a tablic informacyjnych, tabliczek i wskaźników tu moc jest.

Odpowiednio ostrzeżony, pouczony i doinformowany...

...mogłem zanurzyć się w zieloność wypatrując żółtych kamieni, aby z dyskretnie oznakowanej ścieżki niepotrzebnie gdzie nie zboczyć.

Zadanie pierwsze i ostatnie zarazem: proszę na powyższym obrazku odszukać dwa "żółte kamienie".

Uspokojony tym, że jesteśmy na dobrym tropie możemy iść dalej zauważając...

...dzikość i posępność krajobrazu!

 A do tego niespodziewane natknięcie się na groby w środku lasu... . Dawnych opiekunów tego uroczyska to jest ostatni ślad.
- Opisano go na specjalistycznej witrynie LAPIDARIA.

Cisza była w lesie. Nikt nie wołał. Można było dalej iść.