Wyprawa do Chełmna - Gargamel (1275)

Jak dobrze pamiętamy jesteśmy na wyprawie do Chełmna. Pierwszą cześć trasy prowadzącą śladem
kolejki wąskotorowej, dzisiaj zamieniono na ścieżkę rowerową.
- I to mnie - osobę jeżdżącą po zakamarach - cieszy bardzo, mimo , że ścieżka nie do końca otwarta.



Mając do wyboru dalszą jazdę przez tytułowy Unisław, daję sobie z nim spokój i jadę na Gzin. Nazwa
ładna a trasa mocno górska czyli jest wszystko co mi potrzeba.

 

Krótki postój nad gzińskim stawem i zauważam, że jest tam ładnie a teren zadbany. Są wokół trzcin:

ławeczki, pomost, śmietniki i stosowne oznaczenie, że jeśli kąpiel to "nie".
- A komu by tam się chciało w rzęsie taplać!

Na tej wąskiej trasie przyłapuję się na rzeczy niebezpiecznej: jeżdżę nazbyt szeroko!
Rozbestwiony luksusem przed chwilą samotnego pokonywania wypasionej równiutkim asfaltem ścieżki
rowerowej po prostu zapomniałem gdzie jestem. Ryczące autko nadjeżdżające z przodu przywraca mnie
do rzeczywistości... .
- Luksus jazdy tą ścieżką po prostu uśpił mnie i wyłączył mi instynkt samozachowawczy!

Oczarowany pejzażami ni stąd ni zowąd zostaję niespodziewanie zaatakowany najprawdziwszym

gargamelem. Zapomniałem po prostu, że on tutaj tkwi w krajobrazie jak, jak... .
- No, nie wiem jak co!

Straszliwe piękno tego obiektu wynikające z pokracznego zastosowania wszystkich możliwych stylów

(no dobra, brakuje witraży gotyckich) oraz jego niepowtarzalna czapowatość zwalają z nóg!
Zapowiadam! Próby wzięcia na mnie odwetu za pokazanie tego przerażającego obiektu spełzną
na niczym! Jestem tylko sprawozdawcą z krajobrazu.






















Salutem armatnim żegnamy to potworne piękno makabryły!

Dopiero widok pól zielonych koi nasze poczucie estetyki... .

c.d.n.

Wyprawa do Chełmna - Ścieżka rowerowa (1274)

Poranek był jak zawsze, ale tym razem z lustra spojrzał na mnie Gordon Huskell. I pomyślałem sobie: jest nieźle, a będzie jeszcze nieżlej! Jadę - jak co roku od wielu lat - do Chełmna...

...za nic mając zapowiadany upał i to, że ścieżka rowerowa do Unisławia jeszcze nie wykończona. Na feralnym odcinku grunta muszą lepiej podeschnąć, stąd i ta przerwa w luksusowym przejeździe jak to wyczytałem gdzieś.

Niezrażeni tym 2 kilometrowym faktem wdrapujemy się na górę i...

...jadąc szosą już z daleka zauważamy typowy dla naszych stron gotycki kościół. Przypominam, że znajdujemy się na terenie Ziemi Chełmińskiej. Ten wiejski kościółek pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela stoi tu sobie od 700 lat i ładnie trwa.

Zanim go jednak z lewej ominiemy z powrotem wjeżdżając na ścieżkę rowerową skręcamy z drogi tuż przy figurze. Zobaczywszy pomyślałem sobie od razu o Gauginie i jego "Zielonym Chrystusie".

I Jacek Malczewski też na myśl mi przyszedł ze swoim obrazem. Dawna wystawa w Bydgoszczy

...a dokładnie w Biurze Wystaw Artystycznych to jedno z najważniejszych wydarzeń w moim życiu. Te dwa zdjęcia traktuję jako delikatne napomnienie dla siebie, że dawno w tamtejszym BWA nie byłem. To miejsce pokazywania sztuki ma już pewnie swoje lata świetności za sobą, ale... .
- Obiecuję sobie, że będę tam niebawem!

Nadal jadąc dopiero co zbudowaną ścieżką Toruń - Unisław po pokonaniu pierwszych 18 kilometrów z fasonem zajeżdżamy w okolice "Doliny Trzech Stawów". Nazwę w wielkim trudzie wymyśliłem sam i oznacza ona urokliwe miejsce właśnie z trzema stawami.

Patrząc na nie uświadamiamy sobie, że są one logicznym ciągiem mijanych dotąd dolinek, wąwozów i parowów. Na naszym toruńskim płaskociu te kilkudziesięciometrowej wysokości jary i zapadliska robią wrażenie, ale słabo nadają się do fotografowania z poziomu ścieżki rowerowej. Nie daje się uchwycić tej robiącej wrażenie różnicy wysokości. Umiejętności i wyposażenie z zakresu fotografii tyczkowej by się w tym miejscu przydały.

Śród łąk i pól, pośród zapachów kwietnych i tak dalej i tak dalej drogą prostą jak marzenie, w śpiewie ptaków ciągle sobie jedziemy. Jest sielsko i prawdziwie przyrodniczo. Żadnej cywilizacji, tylko kontakt z przyrodą i rowerem. - Ptaki świergotem z krzaków dają czadu!
- Aż tu... .

A tu jaskółek moc i przykłady takiej sztuki ludowej, że... . Nie ma takiej klawiatury, która by niepowtarzalną urodę tych wyrobów artystycznych oddała. Niech przemówią piksele!

Poruszeni dowodem na to, że ludność mieszkająca w miejscowości Wybcz pragnienie piękna ma - i co gorsza je wyraża - mijamy kolejne skrzyżowania ścieżki rowerowej z drogami lokalnymi.
- Jest komfortowo!

Idylla nagle się kończy, dokładnie na 30 kilometrze od domu.
- A kończy się po bolszewicku, bo w kukurydzy.

Wokoło pusto, obiecany Unisław majaczy na horyzoncie i wygląda na to jakby budowniczym ścieżki naprawdę zabrakło koncepcji jak i gdzie dalej ją poprowadzić.
- To, że powinna z czasem dojść do Chełmna to przecież wiadomo!

Aby nie było na mnie, że wybrzydzam: ta ścieżka rowerowa jest naprawdę świetna. Dokładnie to jest tak: to jest najlepsza ścieżka rowerowa jaką znam!

c.d.n.

Róże Pani Aleksandry (1273)

Dom pamiętający świetne dla kwiaciarzy schyłkowe lata poprzedniego wieku i długa przybudówka.
Dzwonek do bramki: hasło "Ja po róże" - odzew: "Zapraszam" i już jestem w chłodnym pomieszczeniu.
Wybór jest zawsze prosty i za każdym razem jest dobry. Z powodzeniem mogę wskazać dowolny
rodzaj kwiatów: żółte, czerwone czy herbaciane, ale i tak będą to RÓŻE i tylko one. ...ale za to jakie!
- Nigdy się nie zawiodłem.

...bo wie Pan, z koleżankami - wiekowa pani ciągnęła swoją opowieść - to od zawsze się spotykamy
na moje Urodziny. I każda z nich wie co mi się przynosi! A ostatnim razem - proszę sobie to wyobrazić -
jedna z nich przyniosła mi wielkie pudło czekoladek, jakby nie wiedziała, że jeśli do mnie - to tylko z różami!

Do pani Aleksandry przychodzę po róże nie tylko dlatego, że są tanie. A są! Kwiaty od Niej kupowane
zawsze stoją długo i ładnie. Nawet jak się starzeją to w taki elegancki, bardzo dystyngowany sposób.
I za każdym razem - po zwyczajowo długim trwaniu w wazonie - nawet kiedy życie z nich uchodzi,
to do końca i zawsze stoją prosto. Są po prostu piękne od początku do końca.
- Lubię odwiedzać Panią Aleksandrę!